Vriendschap: Een gelijkwaardige verbondenheid tussen twee of meer mensen op basis van structurele wederzijdse belangstelling en sympathie.
Hoe belangrijk en hoe waardevol vriendschap is ben ik in de afgelopen jaren wel achter gekomen.Het is fijn om mensen om je heen te hebben die je snappen, die echt naar je luisteren en die oprecht zijn.
Voor mijn gevoel was de balans de afgelopen jaren er helemaal niet meer, ik was veel te bang om op mensen te leunen, bang dat ze me als een last zouden zien en de vriendschap zouden beëindigen.
En dat terwijl ik de afgelopen jaren juist (her)nieuw(d)e vriendschappen heb gesloten. Zij vinden dus duidelijk niet dat ik alleen maar een last ben, ik voeg wel wat toe aan hun leven, anders was het contact er niet meer geweest. Mensen doen dit niet uit medelijden met me, een vriendschap opbouwen en onderhouden.
Ik vind het vreselijk moeilijk te bedenken wat het dan is dat ik toevoeg aan hun leven, ik kan dat niet bedenken omdat ik mijzelf zo stom vind dat ik niet snap dat iemand wél iets leuk/aantrekkelijks/gezelligs in mij ziet. Maar dat is de altijd aanwezige stem van mijn depressie & angststoornis die heel hard schreeuwt zodra ik iets positiever over mijzelf durf te denken.
Het is een beschermingsmechanisme, die stem. Want als je geen relaties aan gaat, kun je ook niet gekwetst worden. Het is niet zomaar ontstaan, door ervaring heeft zich dat zo ontwikkeld.
Nu ik dat inzicht heb gekregen haat ik dat deel van mijzelf niet meer (zo erg). Ik probeer compassie te voelen met dat deel en me er niet meer zo tegen te verzetten.
Ken je het nummer "Caught out there" van Kelis? Dat stukje "I hate you so much right now", zo'n stem schreeuwt de hele dag tegen me om je even een soort van voorstelling te geven hoe het werkt in mijn hoofd :)
Ik ben vreselijk bang om ons huis te verliezen. Ik ben tijdelijk afgekeurd en dat hangt als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd, continu. W's loon is niet voldoende om met zijn vieren van te kunnen leven op de wijze zoals we dat nu doen. Van een minimumloon kun je geen hypotheek betalen.
Wat als de WIA wegvalt? Wat als ik wel weer aan het werk moet, maar het nog niet kan? Als ik de verhalen hoor mag ik mijn handjes dichtknijpen en is het een godswonder dat ik überhaupt ooit afgekeurd ben. "Dan moet je minstens met anderhalf been in het graf staan", aldus de bedrijfsarts.
Iemand vroeg zich af hoe het mogelijk was dat haar vader met 4 bypasses slechts 60% was afgekeurd en nog wel 6 uur per dag moest werken en ik volledig afgekeurd ben?! Dat zinnetje spookt al bijna 2 jaar door mijn hoofd. Maar gister kon vriend A. daar eigenlijk een heel goed antwoord op geven; "Een bypass is heel heftig, maar dat is onderhoudswerk. Dat is de leiding vervangen, als die vervangen is ben je weer de oude. Maar je kunt niet die gedachtes van je, die depressie en angst, die kun je niet zo vervangen. Dat kost nou eenmaal veel tijd." Wauw. Precies dat ja.
Goed, ons huis. We hebben een buffer opgebouwd, voldoende om zeker een jaar van te kunnen leven mocht mijn inkomen wegvallen. Alles geschrapt aan lasten en uitgaven wat maar geschrapt kon worden en zo minimalistisch mogelijk leven. Dat maakt dat ik iets beter slaap, dat ik me daar niet zo druk om hoef te maken. Maar ons huis moet wel geschilderd worden. De kozijnen zijn wel aan vervanging toe bijvoorbeeld. We hebben een offerte laten maken, het is een flink bedrag wat het moet gaan kosten, 3/4 van de buffer. En dat vind ik doodeng. Maar voor de langere termijn is het wel een goede investering, dat weet ik.
Vriendin A. gaf me een mooi inzicht. "Stel nou dat het UWV zegt dat je weer aan het werk moet en de WIA wegvalt, dan genereer je wel weer een inkomen, toch? Het is niet zo dat die buffer nooit meer aangevuld gaat worden, als jij weer werkt heb je niet zo'n grote buffer nodig en kun je hem ook weer laten groeien." En zullen ze je weer "goedkeuren" als je nog steeds niet in staat bent te werken?
Vriendin H. kan ik ook zo fijn mee praten. Zij is ziek (lichamelijk), op de een of andere manier voelt het gelijkwaardiger met haar om over mijn ziekte te praten. Ook heeft zij van dichtbij gezien wat een depressie is en snapt zij de mechanismen ervan en hoe ziek je kunt zijn van/door je eigen gedachtes.
Ze had een geweldige anekdote over andermans problemen jouw probleem maken.
Ze gaat op vakantie met haar man. Zij begint ruim van te voren al met haar koffer in te pakken, haar man maakt steeds maar nog geen aanstallen. Zij maakt zich zorgen; vergeet hij niets? Is hij wel op tijd klaar? Straks moet ie nog iets kopen en komt ie daar te laat achter.
Haar man reageerde: "Mijn koffer is mijn probleem. Maak er niet jouw probleem van. Als ik iets vergeet is dat mijn eigen schuld, niet jouw schuld. Dus maak jij je er niet druk om en laat het probleem bij mij."
Heel verhelderend! Ik heb het principe zelf toegepast vorige week bij vriendlief. Normaal neem ik alles op me, maar dit keer niet. "Jouw familie, jouw keuze, jij wilt iets op een bepaalde manier, regel jij dat dan ook maar. Jouw probleem dus, ik ga niet bellen/appen om het rond te krijgen." En het is zowaar nog gelukt ook! Dat geeft echt veel meer rust voor me, om de verantwoording daar te laten bij wie het hoort. Ik neem alles op me omdat ik wil dat iedereen blij en gelukkig is (en mij nog steeds leuk vindt), met als resultaat dat ik ongelukkiger door word door al het gedoe.
Mijn therapeut zegt dat ik moet vertrouwen op mijn gevoel, als het goed voelt is het goed. Dat ik met P. zo een kwartier weg klets als ik haar tegenkom in de stad (iemand tegen wie ik best opkijk, onwijs stoer wat ze allemaal doet en aandurft) is omdat het als vanzelf gaat. Dat is dus wederzijds zo, anders voel je dat wel.
Dat had ik toen ik een vriendin van vroeger tegenkwam. Ik was even vergeten hoe naar ze me behandeld heeft en begon enthousiast te praten tegen haar. Vreselijk ongemakkelijk gaf ze wel antwoord, maar het was heel duidelijk dat ze weg wilde en geen zin had in dat gesprek. Dat voelde ik dus wel aan.
Gek, dat ik alleen mijn gevoel geloof wanneer een negatief gevoel bevestigd wordt en niet bij iets positiefs. Het is ook omdat ik zo niet snap wat iemand ziet in mij, wat ik kan toevoegen aan iemands bestaan; het negatieve verwachtingspatroon wat zo ontzettend hardnekkig is. Dat P. niet na een minuutje beleefdheden uitwisselen doorloopt maar net zo enthousiast deelneemt aan het gesprek betekent dat het voor haar ook waardevol is.
Alles analyseren kan ik goed, ik weet ook wel dat een vriendschap voor beide partijen waardevol moet zijn om te kunnen blijven bestaan, het feit dat ik zoveel fijne mensen om mij heen verzameld heb betekent dat ik ook voor hen waardevol ben. Vrienden die me helpen groeien, die me steunen in de zoektocht naar wie ik nu werkelijk ben.
Maar ja, ratio en gevoel hè, dat zit bij mij nog steeds niet op één lijn ;)
Reacties