Nou loop ik vooral om mijn hoofd leeg te maken en niet zozeer met een bepaald doel; ik heb al halve marathons gelopen, obstakelruns gedaan, en een zeer snelle 5 kilometer én 10 kilometer gelopen.
Ik doe al een tijdje niet meer mee met wedstrijden omdat ik bang ben mijn tijden niet meer te kunnen verbeteren. Ik ben door medicatie ten gevolge van m'n zware depressie ruim 10 kg aangekomen. Natuurlijk ben ik blij dat het helpt en ik er nog ben, maar op de wat betere dagen maak ik me erg druk om m'n gewicht.
De loopgroep Codac organiseerde een tienweekse clinic in aanloop naar de Grachtenloop, het jaarlijkse loopfestijn in Coevorden. Deelname was gratis, de trainingen waren op een dinsdagavond (die avond kan ik wél) en als bonus mocht je gratis meedoen aan de Grachtenloop.
Doen dus! De trainingen waren erg leuk om mee te doen, het is fijn bevestiging te krijgen dat ik een goede houding heb en best snel kan lopen. De trainingen waren afwisselend, het contact met de andere lopers was ook prettig. Ik vond het reuze spannend, maar ben er toch in mijn eentje naartoe gegaan. Een behoorlijke overwinning.
De laatste training voor de wedstrijd hebben we een testrondje gelopen, eerst het parcours verkennen samen en erna een rondje op eigen tempo lopen. Ik ben een van de snelsten en liep in de kopgroep.
Een van de leden van Codac stond halverwege aanwijzingen te geven; toen ik met mijn clubje van 4 de bocht om kwam wees hij naar mij en zei tegen een andere deelnemer die halverwege uitgestapt was "Zij is zeker de laatste?". Nou ja. Nou ja! Hoezo? Er liepen nog 20 mensen achter mij, ik was een van de eersten! Op basis van wat trek je die conclusie, alleen vanwege mijn postuur? Stomme *****.
Man, wat heb ik gejankt om die opmerking. Het bleef de hele week rondspoken in mijn hoofd.
De dag van de Grachtenloop zelf was ik bloedchagrijnig en vreselijk nerveus; wat als resultaat had dat mijn darmen opspeelden en ik continu buikkramp had voor de aanvang. Chagrijnig omdat ik toch mijn tijd van 2011 (15 kg lichter, liep ik 'm in 23.18 min) niet kan verbeteren en boos op mijzelf dat ik niet gewoon kan genieten van deelnemen aan deze georganiseerde loop.
Vriendlief en kinderen waren mee om mij aan te moedigen, onderweg hoorde ik ook meerdere malen mensen mijn naam roepen. Dat is zó lekker, dat geeft je vleugels! Dat is dan toch wel weer leuk aan het hardlopen in je woonplaats. Ik zag een maat van vriendlief net voor me lopen, mijn doel was om hem voorbij te gaan; ik heb me heel goed aan hem kunnen optrekken (en heb hem ook daadwerkelijk ingehaald!) en wist de pacer van 25.00 minuten voor te blijven.
Bij binnenkomst bleek dat ik zelfs onder de 24 minuten heb weten te blijven, wát een kick! Ik had echt een runners-high en voelde me fantastisch de rest van de middag. De trainer van Codac die die stomme opmerking maakte dinsdag stond ook in het finishvak; ik ben nog wel even naar hem toe gegaan. "Toch niet de laatste, hè? Ha!". Hij heeft natuurlijk geen enkel benul van wat die opmerking bij mij teweeg gebracht heeft, dat is mijn eigen onzekerheid wat ik onbewust door hem bevestigd krijg.
Maar het allermooiste was dat L. halverwege de terugweg uit de wandelwagen durfde te gaan (vanwege lawaai, drukte etc. had hij gehoorbeschermers op en zat hij in de wandelwagen, om prikkels zoveel mogelijk te reduceren; hij heeft een paar erg zware momenten gehad, de stakker) en de rest van de terugweg hand in hand met mij naar huis is gerend. Hij vond het echt leuk en was na die kilometer hardlopen ook flink moe. Vanavond gaan we het weer proberen; samen hardlopen.
Het lijkt me zó leuk om dat samen met hem op te kunnen pakken. Ik ken een moeder en zoon (met ASS) die samen getraind hebben bij de clinics en de Grachtenloop ook samen gelopen hebben. Dat zou ik ook erg graag met L. willen. Een gezamenlijke hobby, iets waar we allebei plezier aan beleven.
Reacties