Depressie: Heerlijke vakantie en paniek erna.

M'n oudste zoon en ik, hij was uitgeput na 13 km wandelen. De schat. 

We zijn een midweek naar de Veluwe geweest met zijn vieren. Heerlijk en broodnodig.
M'n oudste heeft een onderwijsontheffing, omdat zijn stoornissen en gedrag zo complex zijn dat school niet mogelijk is. Nog maar enkele weken geleden hebben we afscheid moeten nemen van het perspectief van onderwijs, dat dat hetgeen is waar we naartoe werken. Emotioneel valt me dat behoorlijk zwaar.
De jongste is nog geen 5 en is nog niet officieel leerplichtig, reden genoeg om nu even een midweek er tussenuit te gaan met zijn vieren, dat doet ons alle vier altijd ontzettend goed. Buiten het seizoen is het een stuk rustiger, de kans op een geslaagde vakantie wordt voor L. dan een stuk groter.

De kinderen bouwden van alles met gevonden takken. "Dit is een trein!" Vooral L. ging helemaal op in het spel.

Ik voel me vrijwel altijd beter als vriendlief thuis is bij me. De paniek is minder, de drang het huis te ontvluchten is minder en de veroordelende stem is minder op de voorgrond aanwezig. Het is fijn even te kunnen leunen op iemand en samen de zorg te delen voor de kinderen. Om overal over te kunnen praten, inmiddels is geen onderwerp te extreem om over te praten met hem.
Dat heb ik wel moeten leren, ik dacht dat als ik echt alles zou delen dat ik dan een te grote belasting zou zijn voor hem en hij gillend weg zou rennen.
Het tegendeel is waar, het lijkt dat onze relatie zich nog meer verdiept heeft. Ik heb het enorm getroffen met hem.

De vakantie was erg fijn, we hadden een huisje op bungalowpark Hoenderloo gehuurd.
Nou ja, we hadden een beetje een valse start. We kregen een huisje en zochten tevergeefs naar de sauna erin. Terug bij de receptie bleek dat Belvilla niet de juiste informatie op de site had staan en we extra voorkeurskosten hadden moeten betalen voor de sauna, in tegenstelling tot wat er op mijn reserveringsbevestiging stond (4 persoons huisje met sauna).
"Maar we hebben wel een sauna bij het zwembad, misschien kunt u daar naartoe gaan?"

Nou mevrouw, mijn kind is gehandicapt en we zijn nogal aan het huisje gebonden, daarom zijn we ook hier, omdat we een huisje MET sauna geboekt hebben. Anders waren we hier niet geweest.
Wij ouders willen ook namelijk graag ontspannen als de kinderen op bed liggen. Daarom boeken we altijd een huisje met sauna tegenwoordig als we weg gaan, daar stemmen we de vakantiebestemming op af. Uit eten gaan en allerlei activiteiten ondernemen is al erg lastig en een enorm spannende onderneming, dus gunnen we onszelf een sauna.

Na overleg met haar baas konden we toch het állerlaatste huisje met sauna nog krijgen, zij zouden wel contact opnemen met Belvilla om de fout af te handelen. Prima! Erg opgelucht en met inmiddels erg drukke kinderen tegen het overstuur zijn aan (want waarom moeten we weer in de auto??) konden we toch uitpakken en ons installeren.

Geocachen en puzzelen in het bos.

Elke dag in het huisje koken en eten scheelt wel flink in de kosten, er zitten zeker voordelen aan, haha. We hebben fietsen gehuurd, geocaches gezocht, gewandeld, rond getoerd, leuke sportkleding gekocht bij een outletzaak van Perry Sport waar we per ongeluk tegenaan liepen en gezwommen.
Niets wat moest, geen zaken die geregeld moesten worden, even geen instanties en andere stoorzenders. Er ging ook vaak wel iets mis; de kinderen weten elkaars pijnpunten goed te vinden en dagen elkaar flink uit. Het slapen bij elkaar op de kamer was ook een matig succes en L. heeft ook daar wel een aantal erg moeilijke momenten gehad.

Toch voelt het minder zwaar, de zorg voor hem wanneer we op vakantie zijn. Ik zou het liefst ook onze koffers willen pakken, in de auto stappen en wegrijden met zijn vieren. Weg van alles en iedereen, weg van de zorgen, weg van van alles moeten en weg van hoge verwachtingen. Wij redden het wel met zijn vieren, het is alles er omheen dat het soms ondraaglijk zwaar maakt.

We liepen het kabouterpad, een route met allerlei opdrachten voor kinderen.
Ik kreeg een boek met een hierbij horend verhaal mee om te vertellen onderweg, erg leuk.
De jongste kreeg een muts, rode neus en een knapzak met wat lekkers mee.

Het bed thuis slaapt stukken beter dan die op vakantie, maar ik merk meteen aan mijzelf dat ik weer onrustig ben en in de paniekmodus schiet nu ik weer thuis ben. Continu hartkloppingen en een opgejaagd gevoel, op vakantie heb ik dat alleen maar gehad toen in verdwaald was tijdens het hardlopen, ik rond zonsondergang in het bos liep en geen internetbereik had en dus geen idee had waar ik naartoe moest om weer bij het huisje te komen. Beetje dom van me, mijn richtingsgevoel is niet fantastisch en toch moest ik persé hardlopen. Eigenwijs, ik? Ietwat misschien ;)
Ach, ik heb 10 km ipv 5 km gelopen én wild gespot. Achteraf kon ik er wel om lachen, weer typisch een Debbie-actie.

Thuis moet er meteen van alles weer; de was moet gedaan worden, er moet schoon gemaakt worden, er moet opgeruimd worden, het liefst had ik ook meteen de afvoer van de badkamer vervangen en er weer een nieuw plafond ingezet vandaag.
Ook kwam ik erachter dat ik donderdag een dubbele afspraak heb en dus één van de twee moet verzetten, maar het is weekend. Dat moet wachten tot maandag.
De medicatie moet weer aangevraagd worden, maar het is weekend.
Het is al bijna juli, de indicatie verloopt, ik heb nog niets gehoord van het zorgkantoor, maar ja; het is weekend.

Zodra ik op pad ben met vriend en jongste zoon kan ik het redelijk goed los laten, maar thuis vliegt het me weer naar de strot, de stress. Hoe kan ik hier toch beter mee om leren gaan? Waar zitten nou precies de pijnpunten? Wat maakt dat ik continu in een vecht-of-vlucht toestand verkeer?
Ik kan niet wachten tot de volgende keer dat we er weer op uit gaan.