Depressie: Kinderen spiegelen of andersom?

Ik merk steeds vaker dat mijn kinderen mijn gedrag spiegelen. Of is het juist dat ik hen spiegel?

Gister had ik een tien minuten gesprek met de leerkracht van R. Vorige keer sprak ik mijn zorgen al uit over hoe vrij R. is, hoe hij knuffelt met iedereen en ze kusjes geeft, niet alleen de juf en klasgenoten maar ook de conciërge, stagiaires, directeur etc.
Het is vreselijk lief en aandoenlijk, maar ook wel lastig. Waar leg je de grens? Want veel kinderen zijn er helemaal niet van gediend, Hij geeft veel maar krijgt het niet terug. Zo sneu om te zien, dat doet echt pijn, de teleurstelling.

Ook is R. ontzettend aan het compenseren, dat zie ik thuis ook veel; Als juf boos is op een kind en moppert komt R. naar haar toe om haar te knuffelen/kus geven. Om haar te troosten zeg maar. Thuis doet hij dat ook, als ik mopper op L. omdat hij de kat molesteert bijvoorbeeld komt R. er tussendoor en vraagt om bevestiging dat hij het wel goed doet. "Ik doe dat niet mama, poes plagen, ik ga hem wel alleen aaien. Zo moet dat".



Mijn lieve, zachte jongen kwam laatst helemaal sip uit school, juf liep mee. Hij had zijn werkje nog niet afgekregen op donderdagochtend, dat is eigenlijk het laatste werkmoment. Donderdagmiddag is echt te laat om nog te starten met het werkje (elke week moet er een werkje gemaakt worden. Ze mogen zelf inplannen wanneer, als het maar op donderdag af is) en dan heb je het dus niet goed gedaan. R. was al gestart en hoefde het alleen maar af te maken, maar juf kreeg hem niet aan het verstand dat hij echt niet te laat was en echt niet gefaald had. Huilend kwam het verhaal eruit in de auto. Vier jaar oud en nu al faalangst, bang het niet goed te doen en enorm op zoek naar erkenning.

De juf van R. is een oud-collega, ze vertelde dat ze ook veel van mij in R. herkende. De angst het niet goed te doen, niet goed genoeg te zijn. Pijnlijk maar zeker waar. En dat is erg moeilijk te behappen.

L. is erg bezig met hechten. Normaal voor een kind van een half tot anderhalf jaar, bij L. begint het wat later (hij is net 8 geworden). Hij hangt heel erg aan mij, is erg aanhankelijk naar ons (mij vooral), afscheid nemen bij het expertisecentrum 's ochtends is van "Kusje! Doei, ga je weg?" veranderd in bij mij op de arm naar binnen gedragen moeten worden, 5 minuten knuffelen en mij maar niet los kunnen laten.
Met logeren is het de tweede dag zo erg dat ie 's avonds huilend wakker wordt "ik mis mama zo", ik heb het maar gauw weer terug gebracht naar 1 nacht logeren in plaats van een weekend. Het is voor hem niet te overzien, hij heeft geen tijdsbesef. Als hij gaat slapen daar wil hij de volgende dag weer naar huis. Twee nachten snapt hij niet, hij heeft toch al een nacht geslapen? Ik zit niet fijn thuis wetende dat hij huilt om mij.

Ik merk dat ik ook heel erg bezig ben met en worstel met hechten. Niet met mijn kinderen of partner (godzijdank), maar vooral met vriendschappen.
Ik heb een hernieuwde vriendschap die me heel dierbaar is, andersom geldt dat ook. Ze vertelde me dat ze het fijn vindt dat ze zichzelf kan zijn bij mij. Zó fijn een waardevol om te horen, maar o wat moeilijk. Ik wil het zó graag goed doen, dat ze mij leuk blijft vinden, dat ik weer veel te veel mijn best doe.
Ik ben me er bewust van, maar het is zo moeilijk om niet in dezelfde valkuil te vallen. Ik hoef niets te doen, alleen maar mijzelf te zijn en dat is voor haar goed genoeg.
Ik weet het wel maar ik durf er niet in te geloven vooralsnog. Dat stemmetje dat zegt "je valt toch wel door de mand, ze komt er wel achter hoe je bent, wie interesseert zich nou in jou" gaat eindeloos lang door en is niet te stoppen.

Dus R. is bang dat hij niet goed genoeg is en denkt dat ie moet compenseren voor naar gedrag van andere kinderen en L. worstelt met hechten. Is het nou doordat ik de worsteling bij hun zie dat ik me bewust ben van mijn eigen inwendige strijd die gelijk is aan die van hen? Of zien ze bij mij de worsteling en nemen zij dat over?

Mensen zeggen vaak tegen me dat ik niet moet kijken naar het verleden, dat kun je toch niet veranderen. Richt je op de toekomst!
Heel goed bedoeld, dat weet ik, maar zo werkt het niet. Althans niet voor mij.
Ik wil juist leren van mijn verleden, leren wat de valkuilen zijn waar ik steeds weer intrap. Zien wat het patroon is waar ik in vast zit en proberen dat te veranderen.

Ik merk dat ik het heel moeilijk vind dat ik geen keuze heb kunnen maken voor dit leven. Het komt op je pad, een kind met beperkingen, een depressie. Je hebt niets te kiezen, je zult ermee moeten leren leven. Dit is niet het leven wat ik me had voorgesteld, op m'n tweeëndertigste afgekeurd zijn en met een studieschuld van €20.000,- in de WIA te belanden. Dit verwerken kost tijd. Maar ik durf het nauwelijks uit te spreken, het voelt zo als klagen en zwelgen in zelfmedelijden.


Het maakt wel dat ik veel bewuster leef. Niets is meer vanzelfsprekend, maar dat maakt het niet minder mooi. Het is intens en waardevol, mijn kinderen leren mij zoveel over mijzelf, je wordt er erg zelfbewust van en het zet je vaak aan het denken. Mijn schatjes.

Reacties