Depressie: Teken van het universum

Grappig is dat; vaak wanneer het extreem slecht gaat win ik de ene na de andere prijs. Vandaag een bioscoopbon, afgelopen week een crème van Vichy en een TripTrap kinderstoel. Alsof het universum wil zeggen: "Hou vol, het leven kan best wel leuk zijn".

Mijn oma kwakkelt al een tijdje met haar gezondheid en kwam de afgelopen week in het ziekenhuis op de IC terecht. Ik weet dat ze 79 is, dat ze niet het eeuwige leven heeft, maar de gedachte haar te verliezen is ondraaglijk. Zij snapt mij echt, we lijken ook zo ontzettend op elkaar.
Nadat m'n moeder me belde om het nieuws te vertellen heb ik heel stom zo'n drie kwartier rondjes gereden in de auto totdat ik m'n jongste kon ophalen van school omdat ik van gekkigheid niet wist wat ik moest doen.
Ze is gisteren weer thuis gekomen, wat er nou precies aan de hand is is nog niet duidelijk, maar het gaat weer beter. Ik durfde niet toe te geven aan mijn gevoel en kon pas huilen toen ik haar weer vast had. Verlamd door de angst, heel bizar.


Met L. m'n oudste zoon, gaat het ook niet goed de laatste tijd. We proberen de oorzaak te vinden door alles uit te sluiten, steeds overleg met het KDC (expertisecentrum), het CVBP (centrum verstandelijke beperking en psychiatrie), iemand die thuis komt filmen voor video-interactie begeleiding. Medicatieverhoging, extra rustmomenten, meer 1 op 1. We proberen alles natuurlijk.
Maar de strijd blijft, het is erg moeilijk hem te zien worstelen met zichzelf en de wereld en niet te weten wat je kunt doen.

Hij wordt ouder, sterker, maar zijn mentale ontwikkeling loopt erg achter bij zijn lichamelijke ontwikkeling. Hij heeft geen benul van zijn eigen kracht, dat hij een ander pijn doet als hij zo hardhandig en lomp is,
Hij maakt cognitief grote sprongen, hij is druk met leren lezen en schrijven wat fantastisch is, maar wat er ook voor zorgt dat zijn hoofd zó vol zit dat alle andere prikkels te veel zijn. Hij is continu overprikkeld. Vanmorgen kregen we een mailtje dat hij de iPad van het KDC kapot gegooid had.
Als hij zó overprikkeld is dat ik hem voor zijn eigen veiligheid moet vastpakken (omdat ie bijvoorbeeld in blinde paniek zo wegrent) kan ik hem al haast niet meer houden. Hij heeft me al een aantal keer een bloedneus geslagen. Hij doet het natuurlijk niet expres, maar hij is dan zo overweldigd en bang. Hoe moet het straks als het echt niet meer wil?

In mijn omgeving heb ik een paar fantastische vrouwen die erg getalenteerd zijn, maar die aan zichzelf twijfelen en zichzelf niet serieus nemen, ondanks de erkenning die ze krijgen/hebben doordat ze al meerdere publicaties hebben gehad. Zonde, dat gebrek aan zelfvertrouwen en zó niet nodig!
Ik ben best goed in het motiveren, meedenken en overtuigen van iemands kwaliteiten; al brainstormend hebben we iets heel tofs bedacht. Elke schrijver heeft een gemeenschap om zich heen nodig die hem steunt, dat gaan we samen maken!

 Maar dan ineens komt die leegte. Ze zien hoe bijzonder hun talenten zijn en gaan er mee verder.
Ik voel me leeg en waardeloos, waarom kan ik niet bij mijzelf zien wat mijn kwaliteiten zijn? Iedereen heeft zijn kwaliteiten, dus moet ik dat ook hebben.
Ik zie al niet wat mijn kind nodig heeft, ik kan zijn worsteling met alles niet wegnemen. Wat kan ík nou? Ik faal al als moeder.

Mensen die me vragen om tips voor recepten, een moeder van school die me een bericht stuurde dat ze me zo dapper en sterk vindt, de herkenning die mensen vinden in m'n verhalen; ik weet wel iets te bereiken met mijn blog, maar toch blijft de emotie het winnen van de ratio en blijft de stem dat ik waardeloos ben heel hard schreeuwen tegen me.

Soms zou ik willen dat iemand het van me over nam, ik wil alleen maar weg. Weg van alles, een maand lang slapen en dan wakker worden uit deze nachtmerrie die al ruim 3 jaar duurt nu.
We gaan binnenkort een paar dagen weg met z'n viertjes, even er tussenuit, niets wat moet. Ik ben dankbaar dat ondanks alles dat nog wel mogelijk is. Dat zal ons allemaal vast goed doen.

Reacties