Depressie: De oorzaak ervan.

Het voordeel aan het hebben van een existentiële crisis is dat door mijn vreselijke onrust in combinatie met het niet kunnen hardlopen op de momenten dat ik het nodig denk te hebben ik uit pure wanhoop de theedoeken maar ben gaan strijken; mijn keukendoekenkast ziet er weer strak en netjes uit. Na een week letterlijk niets in huis te hebben gedaan omdat ik me er gewoonweg niet toe kon zetten sla ik nu weer door de andere kant op. Ach, dat ruimt wel lekker op. Ik probeer het maar om te denken tot iets positiefs.

Heel gek misschien, maar ik dacht echt dat een depressie iets is wat je zomaar overkomt. Het is een ziekte, nietwaar? In mijn hoofd was het zo dat ik dacht dat het zomaar iedereen kan overkomen. Vreemd eigenlijk, achteraf. Maar zo dacht ik ook dat iedereen van tijd tot tijd wel suïcidale gedachtes had. Ik kan me niet herinneren dat ik het níet gehad heb namelijk.

Sinds mijn crisis vorige week kwam het besef dat het een opeenstapeling is van dingen, van nare ervaringen/gebeurtenissen. Er gebeurde teveel tegelijkertijd en ik kreeg een kortsluiting in mijn hoofd leek het wel. Het verlammende gevoel van onmacht en volledig de controle over alles (weer) te verliezen maakte dat ik een soort van shut-down had.


Volgens de site depressie.nl zijn er verschillende oorzaken voor het ontstaan van een depressie. Alle factoren lijken bij mij van toepassing te zijn. Een kwetsbaarheid (ontstaan door "life-events") maakt dat dit ook niet de eerste keer is dat  ik een depressie heb.
Ik vond oude dagboeken terug in de doos "Debbie, jeugd" die al 6 jaar onaangeroerd op zolder stond en steeds maar weer meeverhuisd. Ik ben ze gaan lezen en schrok ervan toen ik zag hoeveel overeenkomsten er zijn met hoe ik me toen voelde (als 14 jarige) en hoe ik mij nu voel. Dat wat ik daarin omschrijf zijn paniekaanvallen, alleen wist ik toen niet hoe het heette.
Ik werd er boos en verdrietig van, ik heb dus alles weggegooid. Wat is het nut ervan dat te bewaren? Blijven hangen in het verleden zal me heus niet beter maken.

Mishandeld worden door je vader, lichamelijk en geestelijk, maakt iets stuk. Die kwetsbaarheid zien pesters, wat maakte dat ik een gewillig slachtoffer was op elke school waar ik zat. Ik werd in de steek gelaten door mijn vader op m'n 13e verjaardag ("Ik wil geen contact meer met je"), wat het nog kwetsender maakte is dat mijn broertje  nog wel een tijd lang naar mijn vader toe ging.
Tijdens de EMDR sessies heb ik dat heel vaak herbeleefd, het moment van dat mijn vader wegrijdt met mijn broertje in de auto en mij achterlaat. Zo intens kwetsend (ik voel nu ook echt pijn in elke vezel van mijn lijf als ik er aan denk maar kán er weer aan denken) dat dat de eerste keer resulteerde in een depressie op m'n 14e.
Ik herinner me vrijwel niets meer van die tijd. Ook niet van mijn jeugd, alles is weggedrukt. Zal wel een zelfbeschermingsmechanisme zijn.

Maar ja, een puber met kelderende cijfers, wel wekelijks naar een psycholoog en een assertiviteitstraining gevolgd, maar er was weinig progressie in mijn herstel. Niet zo gek dat destijds de ernst van mijn klachten niet onderkend werd.
Om mijn 15e begon ik met uitgaan, ben ik van het gymnasium teruggegaan naar de HAVO en vond ik wél aansluiting bij anderen. Ik vond er mijn vriendin voor het leven, Annika. Zonder moeite heb ik mijn HAVO-diploma gehaald en heb ik Wesley ontmoet op m'n 17e. Nou zou je zomaar hopen op een "happily ever after"einde. Uh uh. Nee, trauma's kun je niet eeuwig wegdrukken.

Maar die kwetsbaarheid, wat ik gevoelsmatig ervaar als een zwakte (ik kan het heel leuk uitleggen en rationaliseren, maar mijn gevoel luistert niet naar ratio) maakt dat ik me waardeloos voel.
Falend als moeder doordat ik niet (altijd) aanvoel wat en welke ondersteuning mijn oudste zoon nodig heeft.
Falend dat het zoveel moeite kost en dat we toch altijd maar moeten vechten voor de juiste hulp.
Falend dat ik rouw om de zoon die ik niet heb en dat het zoveel tijd kost te accepteren dat zijn levenspad nou eenmaal heel anders zal verlopen dan we het van te voren bedacht hadden.
Falend dat het nog steeds confronterend is dat de jongste zoon mijlpalen haalt die zijn 4 jaar oudere broer nog niet gehaald heeft, gaat ie het ook ooit halen?
Falend als collega, dat ik de zorg voor L. (en R.) niet kon combineren met mijn werk op de manier zoals ik deed voordat L. naar het expertisecentrum ging en voordat R. geboren was.
Falend als vriendin, partner en moeder; als je je zó waardeloos voelt is het niet zo gek dat de gedachtes dat de wereld beter af is zonder je en dat je gewoonweg wilt oplossen in het niets niet meer weg te drukken zijn.
Ik vind mijzelf een zwakkeling dat ik niet kan omgaan met dat wat er in mij leven gebeurt; er zijn veel meer mensen die veel ergere dingen meemaken en wél kunnen blijven functioneren.

Ik hoor van vriendinnen dat ze het moeilijk vinden me te helpen, kant en klare oplossingen zijn er niet. Maar dat ze mij (zelfs nu na 3,5 jaar ziek zijn) serieus nemen, echt luisteren, dat is het allerfijnste wat ze kunnen doen voor me. Oprechte aandacht. 

Vandaag een jaar geleden ben ik een Facebookpagina begonnen als verlengstuk van mijn blog.

Zó gaaf, dat er mensen reageren op mijn blogposts. Niet alleen bekenden, maar ook onbekenden die via vrienden in aanraking komen met mijn blogs. Ik heb al een aantal keer een privébericht gehad, dat doet me echt heel erg goed.Daarom heb ik besloten om de pagina van "Mien Kroampie" om te gooien naar een persoonlijke blog, om zo makkelijker mijn verhalen te kunnen delen en hopelijk (nog meer) mensen te kunnen inspireren.
Leuke dingen doen, beleven, maken; het hoeft allemaal niet veel geld te kosten. Ik wil graag delen hoe ik dat doe.
Ik hoop bewustwording te creëren, op het gebied van gezond eten maar niet al te duur, stigma's over depressie en autisme/verstandelijke beperking te verminderen en de wereld op mijn eigen wijze wat mooier maken, mijn steentje bijdragen.
Instagram gebruik ik vooral voor inspiratiefoto's van eten en sporten, twitter voor het volgen van alles rondom passend onderwijs en de overheveling van de zorg van het rijk naar de gemeente en Facebook om in contact te blijven/komen met (oude) bekenden en vrienden.
Ik hoop dat allemaal te kunnen samenvoegen in deze pagina, de lijnen zijn korter, het is makkelijker om te reageren en om in gesprek te komen met geïnteresseerden.
Dit is wat ik het liefste doe en mijn voldoening uit haal, ik hoop dat je een onderdeel uit wilt maken van mijn zoektocht, mijn pagina vind je hier: https://www.facebook.com/lookforstarsblog/?fref=tsLiefs Debbie

Het zo open zijn over mijn ziekte en de strubbelingen rondom de zorg van mijn oudste zoon heeft me het afgelopen jaar veel gebracht. Mensen lijken zelf ook meer open te worden; ik krijg reacties van kennissen, van vrienden, van onbekenden dat ze herkenning vinden in mijn blogs. Het is zo fijn om te horen dat je niet de enige bent met een depressie/kind met beperking/etc.
Dat geeft me het gevoel dat ik niet gek ben, maar dat het best wel een logische reactie is. En ook dat het mag, die gevoelens mogen er zijn, daar hoef je je niet voor te schamen, daar word je niet een minder goed persoon van. Ik mag er zijn.

Mijn perfectionisme is een reactie op het gebrek aan erkenning, ieder mens wil gezien worden. Als ik maar goed genoeg mijn best doe, word ik wel gezien. Als ik presteer, mag ik er wel zijn, tel ik wel mee, hoor ik er wel bij. Die lat zo immens hoog leggen voor mijzelf brengt me nu alleen nog maar extra stress. Ik weet waarom ik handel en reageer op de manier dat ik doe, nu nog een manier zien te vinden om dat te kunnen veranderen.

Om met een leuk weetje af te sluiten: ik las ook in die vermaledijde dagboeken dat ik de ontmoeting met Wesley (gisteren 15 jaar geleden) helemaal heb vastgelegd (ik wist het niet meer, ik weet amper wat ik vanmorgen gegeten heb).
Doordat er iemand 15 jaar geleden overleden is tijdens een bedrijventoernooi was de kroeg De Poort dicht, daar zou ik normaal gesproken naartoe gaan die avond. Door die gebeurtenis besloten Wesley en ik allebei onafhankelijk van elkaar om naar Vancouver te gaan, een kroeg waar we allebei nooit kwamen. Daar hebben we elkaar voor het eerst ontmoet, de volgende dag sloeg de vonk echt over en hebben we voor het eerst gezoend. Vandaag 15 jaar geleden. Het begin van de rest van mijn leven, met Wesley.
Bijzonder verhaal hè? Het vlindereffect; één verandering verandert alles.

Reacties