Mijn burn-out/depressie 1

 

Deze poster van Loesje vat het precies in één zin samen: Crisis. Een kans om na te denken over je manier van leven. En een crisis heb ik, wie mij persoonlijk kent weet vast wel dat ik al sinds 19 augustus 2013 thuis ben door een burn-out wat is uitgemond in een depressie. Ja, dat is niet niks.
En blijkbaar ben je daar ook niet zomaar uit. Wat ook niet zo gek is, want je hebt natuurlijk niet een burn-out van de ene op de andere dag. Maar toch, het duurt erg lang.

Stel ik me dan niet aan? Na zoveel tijd moet je toch wel weer aan het werk kunnen? Je zit al 19 maanden bij huis! Je moet toch ook inmiddels wel weten wat je wilt? Vragen die niet alleen ik mijzelf stel, maar ook de werkgever, bedrijfsarts, reïntegratiecoach en het UVW. Als je je kunt aankleden, kun je ook aan het werk gaan schijnt de maatstaf te zijn tegenwoordig.


Ik wil zo graag, oh jongens, ik wil zo graag. Nog een paar maanden en dan ben ik mijn baan kwijt.
Wat wil ik dan, wat kan ik dan? Ik weet het niet. Voor mijn gevoel kan ik helemaal niks namelijk, een assessment invullen voor m'n re-integratie om erachter te komen wat ik kan lukt al niet.
Sterker nog, een boek lezen, iets wat ik erg graag deed ter ontspanning, dat kan ik al 2 jaar niet meer. Ik kan me er niet toe zetten, de concentratie is er niet. Een normaal gesprek voeren met iemand kost me al ontzettend veel energie, ik heb het gevoel dat ik alleen maar watten in mijn hoofd heb.

Er zijn mensen die menen dat ik me aanstel. Echt. Die denken dat ik voor de lol mijn toekomst en de toekomst van mijn gezin op het spel zet, dat dit een gevalletje "aandachttrekkerij" is. Mensen die heel dichtbij mij staan. Maar diegene vindt ook dat er niks met L. aan de hand is en dat het gewoon aan mij ligt, dat ik hem niet aankan. Zo'n iemand moet ik dus niet serieus nemen natuurlijk. Meestal lukt dat wel, maar op slechte dagen niet.

Ik wil zó graag. Zó graag dat alles weer normaal is. Dat ik gewoon weer aan het werk ga, dat ik iets kan betekenen voor deze maatschappij in plaats van dat ik alleen maar een last ben. Want dat gevoel krijg ik namelijk. Natuurlijk ben ik gewoon een nummer voor de instanties, dat snap ik heus wel. Maar het helpt niet, sterker nog, het zorgt er regelmatig voor dat ik weer een enorme terugval heb, na een gesprek met één van de instanties.

Wat ik dan er aan doe?
  1. Ik loop hard. Endorfines enzo.
  2. Ik heb elke week psychotherapie.
  3. Ik slik medicatie. Zorgt voor een "vlak" gevoel, haalt de scherpste kantjes eraf en zorgt er vaak voor dat ik in slaap kan vallen.
  4. Ik eet gezond. Geen suiker, zo veel mogelijk clean eten, dus onbewerkt en zelfgemaakt.
  5. Ik ben elke dag buiten (o.a. hardlopen dus, haha). Vitamine D heb ik dus zeker geen gebrek aan.
  6. Ik slik voedingssupplementen, zodat ik ook geen tekort heb aan andere vitamines.
  7. Ik doe wekelijks aan yoga, waar ook een stuk meditatie bij in zit.
  8. Ik ben begonnen met dit blog. Hierin kan ik mijn creativiteit kwijt en vind ik steun plus voel ik me gesterkt door de (tot nu toe alleen maar positieve) reacties. Het geeft me het gevoel dat ik wél iets kan.
Ik wil mijn steentje bijdragen. Ik wil wat doen. Ik wil van betekenis zijn. Ik wil een ander helpen.

Terug naar mijn oude werkplek, dat is inmiddels een gepasseerd station. Een deel van mij gelooft soms in de stem die zegt dat ik mij aanstel. Op die momenten rij ik langs mijn werkplek. Ik zie dat er nog om tien voor 6 iemand aan het werk is op school als ik langsrijd. Mijn adem stokt, het is alsof mijn keel dichtgeknepen wordt, het gal komt me omhoog, ik begin te trillen en ik krijg acuut buikpijn. Oftewel, ik krijg een paniekaanval.

Ik stel me dus niet aan. Het zit in mijn hoofd, dat klopt, maar ik bén ook ziek. Ik kan niet meer terug naar die baan die zoveel van mij vraagt, prestatiedruk, het gevoel dat het nooit goed genoeg is, het gevoel hebben dat ik er alleen voor sta, het totale gebrek aan steun en begrip. Dat roept iedereen al sinds juli vorig jaar, het lijkt erop dat het kwartje bij mijzelf nu ook eindelijk gevallen is. Maar dat is moeilijk, om dát toe te geven. Het voelt als falen, enórm falen. Juist door L. heb ik zoveel inzicht in Autisme en ADHD, snap ik mijn leerlingen zoveel beter dan voorheen en kan ik mij beter in ze verplaatsen, al dit moet toch ergens goed voor zijn geweest? Dat ik een betere leerkracht word bijvoorbeeld?

En dan is er natuurlijk de onzekerheid omtrent de zorg voor L. Over de continuering hiervan, wat we nu hebben loopt wel goed, maar de einddatum komt in zicht, namelijk 31 december 2015. Nu vallen we onder de WLZ-regeling, wat grofweg inhoudt dat in dit overgangsjaar er nog niets veranderd, maar dat er in de loop van het jaar (lekker ruim begrip hè?) beslist wordt of L. onder de gemeente of onder de rijksoverheid gaat vallen. En dat is een wereld verschil. De onzekerheid is moordend. Wat we nu hebben is een heel fragiele balans. Héél fragiel.

Mensen zeggen vaak na een burn-out dat ze er achteraf dankbaar voor zijn dat ze dat gehad hebben, omdat het ze inzichten geeft die ze anders niet hadden gehad. Je komt er sterker uit.

Ik kan niet wachten tot het zover is.

Reacties

Tanja zei…
Lieverd, neem afstand van die negatieve mensen met hun domme reacties en omring je met mensen die het wel begrijpen en die van je houden. Ooit wordt het beter, het is nooit zo donker of het wordt weer licht.....
Unknown zei…
Idd het is zoals je moeder zegt. Omring je met de mensen die van je houden en geen oordeel hebben. Dikke knuffel