Morgen is mijn jongste zoon jarig. Ik ben al dagenlang bezig met de voorbereidingen ervan; welke taarten ga ik maken, waarop gaat hij trakteren? Ik wil iets wat aanspreekt, maar ook veganistisch is. Ook moet het enigszins verantwoord zijn, en natuurlijk ook creatief, want dat ben ik tenslotte toch wel en dat moet ook blijken uit de traktaties. Het zijn ook mijn oud-collega's, ik heb ook op die school gewerkt, ik wil de perfecte-verantwoorde-en-toch-ook-leuke-traktatie maken natuurlijk.
Kortom, het aandachtspunt zou moeten zijn: Vindt R. het leuk en lekker? En is nu geworden "ik wil niet falen, ik hoop toch zo dat iedereen mij leuk/creatief/etc. vindt".
Ik ben nooit tevreden met mijzelf omdat het nooit goed genoeg is, het kán altijd beter, daarom vind ik mijzelf ook zo stom en niet de moeite waard. Hoe vaker mijn vriend of een vriendin zegt dat ik een leuk persoon ben, hoe harder de innerlijke stem hier tegenin gaat om dit te ontkrachten.
Mensen die moeite doen voor mij, ik snap het niet want ik vind mijzelf echt niet leuk en dat waardig. "Wat vindt jij leuk aan contact met vriendin A? Kan het niet zo zijn dat dat wederzijds is, dat ze in jou vindt wat jij in haar vindt?" aldus mijn therapeut.
Het zal een soort van zelfbescherming zijn, uit angst om mensen te verliezen durf ik er niet in te geloven dat ze oprecht mij een leuk persoon vinden. Ooit komt er een moment dat ze genoeg hebben van me, ooit bereiken ze het breekpunt.
Het perfectionisme eis ik alleen van mijzelf, ik mijn werk was ik juist enorm goed door mijn engelengeduld en het goede zien in elke kleine vooruitgang. Altijd wist ik wel iets positiefs te vinden. Elke vooruitgang is er één, iets wat ik bij mijn oudste ook toepas, elke mijlpaal wordt gevierd. Juist wanneer iets niet vanzelfsprekend is, is het extra bijzonder wanneer het wel lukt.
"Doe toch niet zo negatief, je moet gewoon positief denken, dat brengt je veel verder".
Ik ben kampioen omdenken. Uit elke negatieve gebeurtenis kan ik een positieve les trekken. Ik ben niet negatief, er gebeuren alleen behoorlijk wat negatieve dingen in mijn leven.
Ik laat het me niet verbitterd en zuur maken, ik buig het om of lach er samen om met mijn vriend. Galgenhumor is de oplossing voor veel negatieve gebeurtenissen waar je geen controle over hebt.
Maar het werkt niet altijd, het weglachen. Dat is ook slechts een copingmechanisme en uitstelgedrag, zoals veel alcohol drinken en veel te veel eten dat ook is.
Sporten zoals hardlopen en yoga zijn gezondere uitlaatkleppen en probeer ik meer op te pakken, voor de langere termijn is dat natuurlijk beter voor me.
Ik slaap al 3 nachten bijna niet, heb nachtmerries over blauwe botercrème en dat ik weer aan het werk ben terwijl dat helemaal niet kan en ik dus enorm faal in alles. Dat ik als 33 jarige zo van de kaart raak van wat stress is toch knap vervelend, mijn hoofd staat in paniekstand en ik kan de uitknop niet vinden.
Ik heb de laatste weken al veel meer last van paniekaanvallen en irrationele angsten, of dat nou komt omdat ik weer een terugval heb of dat het juist is omdat ik mijn patronen wil veranderen en het de laatste stuiptrekkingen zijn van die oude patronen; ik weet het niet. Ik wil dit niet. Ik wil niet zo zijn. Ik wil niet mijn kinderen traumatiseren met hun al 4 jaar depressieve moeder; R. weet niet beter! Afschuwelijk als je er zo bij stil staat.
De taarten zijn supergoed gelukt, de traktaties worden prachtig; die hoge lat heb ik dus wel bereikt maar ten koste van wat? Goed is ook goed genoeg, perfect is niet nodig. Iets wat ik mijn kinderen en leerlingen wel bij weet/wist te brengen maar zelf niet kan toepassen.
Ik heb wel besloten om lekker patat te gaan bakken woensdag, in plaats van het veganistische buffet te maken wat ik in mij hoofd had voor degenen die blijven eten. Patat is ook vegan ;)
Stap 1 naar minder perfectie 👍
Reacties