Mijn haat/liefdeverhouding met geld (+ link gratis e-book!)

Geld. Ik heb er een haat/liefdesverhouding mee. Ik haat hoe groot de invloed en macht ervan is, maar ik hou van de vrijheid die het je kan geven.

Enkele weken geleden kwam ik het boek "Je geld of je leven" tegen van de auteurs van de Vrekkenkrant, populair in de jaren 90. Je kunt het e-book hier gratis downloaden op de site van de schrijfster. Ik ben 2 weken verder en op pagina 48 aangekomen (ik heb een spanningsboog van 3 seconden en kan sinds ik ziek ben echt niet goed meer lezen. Waar ik vroeger voor mijn plezier en ontspanning wel een boek per dag kon weglezen kost het me nu veel moeite en wel 3x de tekst overlezen voordat ik begrijp wat er staat.), toch ben ik er wel steeds mee bezig. Wat betekent geld voor mij? Het hebben of juist een gebrek eraan?


Ik haat geld omdat het zoveel kapot maakt en allesbepalend is. De mensen met de meeste macht en invloed zijn degenen die het meest bezitten. Geld geeft macht, met geld koop je vrijheid.
Met geld heb je meer kansen in het leven. Mijn moeder kon niet meebetalen en mijn vader wilde niet meebetalen aan mijn studie. Het gevolg is dat ik rechtszaken tegen mijn vader heb moeten voeren om toch zijn bijdrage te krijgen én ik nu, door bij te lenen want bijbaantjes verdienden niet genoeg om de studie en mijn onderhoud te bekostigen, met een studieschuld van ruim €18.000,- zit. Elke maand betaal ik netjes een deel af, nog 12 jaar te gaan. Wrang, want ik ben nu afgekeurd, hoewel tijdelijk voelt het toch als weggegooid geld.


Met geld koop je vrijheid en onafhankelijkheid. De vrijheid om bijvoorbeeld minder te gaan werken, zoals ik bij vrienden zie. Niet hij fulltime en zij parttime, maar allebei parttime zodat ze ook een dag samen vrij zijn.
De vrijheid om voorzieningen aan te schaffen voor je gehandicapte kind, zoals zorg van professionals ter ondersteuning van hem of ter ontlasting van ons. De vrijheid om hulpmiddelen aan te schaffen zonder dat je moet bedelen bij de WMO van je gemeente, waarbij je afhankelijk bent van het oordeel van de consulent of de beperking in hun ogen wel zodanig is dat je het hulpmiddel kunt krijgen.
De vrijheid om mensen in te huren om klussen voor je te doen, de tuin te laten doen, het huis te laten schilderen, je badkamer te verbouwen.

Maar is het ooit genoeg? Ik heb nog nooit iemand gesproken die vond dat ie nu wel genoeg had. Altijd zijn er wel nieuwe wensen en dromen. Je went snel aan meer luxe en gaat dan verlangen naar nog meer luxe. Het is ook niet zo dat hoe meer je hebt, hoe gelukkiger je wordt. Sterker nog, op een gegeven moment daalt je geluksniveau zelfs, dat is wanneer je het stadium overconsumptie bereikt.

Doordat ik in de WIA terecht kwam gingen we er 33% in inkomen op achteruit. Wilden we niet ons huis moeten verkopen dan moest er wel wat veranderen aan ons bestedingspatroon.
We hebben een auto weggedaan omdat vriendlief de bus van zijn werk vaak mee kan krijgen, ik heb alle abonnementen de deur uit gedaan, ik heb alle verzekeringen onder de loep genomen en ik heb een gedetailleerd overzicht gemaakt van wat er in komt en wat eruit gaat.
Toch ben ik er niet ongelukkiger door geworden. Dat ik alles onder controle heb en we het toch redden is een heel fijn gevoel. Juist bij een depressie is het gebrek aan controle meest het fnuikend.

Het is soms wat lastig, maar ik ben er zeker een stuk creatiever door geworden. We eten veel gezonder; zo min mogelijk pakjes en zakjes maar veel vers, weinig vlees (ik helemaal geen dierlijke producten), weinig suiker omdat ik zoveel zelf maak en heel afwisselend.
Ik ben erachter gekomen dat we heel erg veel zelf kunnen. Qua klussen in en om het huis; we hebben zelf de badkamer verbouwd, ik maak zelf meubels zoals een super toffe salontafel binnen en een loungebank buiten. Behangen draai ik mijn hand ook niet meer voor om, een stuk van het kozijn vervangen heb ik ook gewoon geprobeerd en bleek ik te kunnen.

Het geeft veel voldoening en vrijheid, het zelf te kunnen. Het geeft een gevoel van controle en een zekerheid, we redden ons wel, ook bij tegenslagen.

Het is net als met mijn rijbewijs halen, dat heb ik ook zelf betaald en het voelde zó goed toen ik 'm eindelijk had! Maar ik weet natuurlijk niet of het anders voelt wanneer je het van je ouders krijgt, ik weet van anderen in mijn omgeving dat zij net zo blij waren met hun rijbewijs. Ach, misschien probeer ik me dat maar voor te houden, dat ik hier zelf hard voor gewerkt heb en het dan ook echt verdien. Wel gek, want verdient een ander het dan minder omdat ze het geluk hadden dat pa en ma het betaalden?

Geld; een lastig onderwerp waar maar weinig mensen vrijuit over kunnen/willen praten. Ik heb er totaal geen moeite mee en snap het geheimzinnige gedoe er omheen niet. Ik weet wat vriendinnen verdienen, maar dat komt ook omdat de meesten in het onderwijs werken, dan staat al vast wat je gaat verdienen en ga je er elk jaar ook op vooruit volgens de loonschalen.
W. staat al heel wat jaren stil op hetzelfde loon. Hij heeft ook geen idee wat zijn collega's verdienen. Dat vind ik best wel gek. Juist door die geheimzinnigheid geef je geld de macht.

De ratrace van steeds een grotere auto/huis/nieuwste merkkleding doen we niet aan mee (nou ja, vriendlief tot op zekere hoogte, die is er wel gevoelig voor), het kan niet en ik wil het ook niet.
Ik wil niet de buurman moeten overtreffen of laten zien wat ik waard ben door middel van luxe merken. Ik hoef niet de nieuwste collectie van G-star of Ralph Lauren elk seizoen, ik hoef niet een huis vol met meubels zo duur dat ik de kinderen er niet op durf te laten zitten.

Ik wil leven, ik wil vrijheid, ik wil onafhankelijkheid. Dus een beetje geld is daar wel voor nodig. Volledig zelfvoorzienend leven is in het huis waar we nu wonen niet mogelijk, hoe graag ik dat ook zou willen, haha.
Mijn droom? Een klimaatneutraal hutje op de hei, zoveel financiële middelen dat je niet meer afhankelijk bent van instanties (geen PGB/ZIN/indicaties/WIA/kindgebonden budget), zelfvoorzienend zijn, nieuwe ervaringen opdoen en de wereld zien. Wie weet, ooit.


Reacties