Mamadag

M'n oudste gaat eens per twee weken een nachtje uit logeren bij het expertisecentrum, zodat de rest van het gezin even kan bijkomen en de jongste onze onverdeelde aandacht kan krijgen.
Voor de jongste is dit erg goed, dat merken we bijvoorbeeld aan het feit dat ie vrijwel altijd dan 's middags in slaap valt op de bank. Ook worden we één ochtend niet allemaal om 6 uur (of eerder) wakker gemaakt door onze enthousiaste stuiterbal die niet te houden is omdat ie zijn medicatie nog niet heeft gehad. Één nacht is te doen voor L., meer nachten was geen succes en hebben we weer teruggebracht tot 1.

Het ging een tijd lang weer erg slecht met me, op aanraden van mijn therapeut gaat R. nu zo ongeveer eens per maand een nachtje logeren bij mijn moeder en stiefvader. Het was of hulp vragen of een opname, even ter illustratie hoe diep ik zat.

Ik vind het zó moeilijk om om hulp te vragen, ik vul voor de ander al allerlei antwoorden in en redenen waarom hetgeen ik vraag veel te lastig is. Ik wil geen belasting zijn voor mijn omgeving, dat ik hulp nodig heb vind ik zo'n teken van zwakte. Andere mensen redden het toch ook? Ik heb toch zelf voor kinderen gekozen? Ze werken allebei en hebben een eigen leven, waarom moet ik ze dan ook nog eens belasten met mijn hulpvraag? Ook ben ik heel erg bang dat ik dan als lastig word gezien en mensen het contact verbreken. Etc. etc. etc.
Moeilijk om toe te geven dat je het niet meer alleen aan kunt, dat het eigenlijk niet zo gek is dat je hulp nodig hebt, ons gezin is nou eenmaal niet zo standaard en 24/7 alert moeten zijn is een uitputtingsslag, voor W., R. en voor mij.

Het kwam zo uit vorige week dat R. vrijdag naar mijn moeder ging, op zaterdag zou L. gaan logeren. De vorige keer waren ze beiden dezelfde dag weg, zodat W. en ik even helemaal met zijn tweeën waren, nu dus om en om.
R. werd meteen uit school opgehaald door mijn moeder, ik besloot om L. thuis te houden die dag en lekker met hem op pad te gaan. Het heeft wel een voordeel, zo'n onderwijsontheffing, het geeft wel vrijheid.

En wat een fijne dag was het. 's Morgens zijn we naar het bos geweest. L. op zijn crossfiets en ik hardlopend hebben we een wandelroute gedaan in Gees. L. vond het prachtig; geen last van verkeer, geen enge tegenliggers en geen overload aan prikkels; alleen hij en ik in het bos.
Halverwege was ie er wel klaar mee en wilde hij lopend verder, dat ik hem ging duwen terwijl hij op zijn fiets zat was na enig tegensputteren wel akkoord en zo hebben we de laatste 3 kilometer afgelegd. De mulle bosgrond is toch wat zwaarder dan het normale wegdek, inschattingsfout van mijn kant.


Daarna gingen we op bezoek bij mijn oma van vaders kant, daar was ik al erg lang niet geweest en we waren zo vlakbij dat ik vond dat we wel even heen moesten. L. deed het verrassend goed, ook oma was verbaasd hoe rustig hij was. Als hij zich niet constant hoeft bezig te houden met wat zijn broertje aan het doen is gaat het duidelijk een stuk beter.

's Middags had ik de kans om voor €3,- zwemkaartjes te kopen voor de Huttenheugte, een subtropisch zwemparadijs van Centerparcs, vlakbij mijn woonplaats. L. was zo dolenthousiast en niet meer te houden toen ik het hem vertelde dat ik in de drukte vergeten ben zijn zwembroek in te pakken. Daar kwam ik achter toen ik al op het park stond, teruggaan was geen optie omdat L. dan finaal uit zijn plaat zou gaan door het onbegrip.
Ik besloot om op het park een zwembroek te kopen in de kledingwinkel, gelukkig snapte L. dat het lastig zwemmen was zonder zwembroek en kreeg ik hem zover het te passen en te helpen uitzoeken.

In het zwembad zelf moesten we overal kijken en alles proberen uiteraard. Er ging veel mis maak ook veel goed. Hij vond de wildwaterbaan fantastisch, behalve de glijbaan waarbij je in een grot uitkomt. Helemaal hysterisch van angst heb ik hem onder de arm gepakt en zijn we eraf gegaan, want teruggaan of halverwege eruit stappen is geen optie. Maar eenmaal erdoorheen ging het wel en zijn we er nog 8 keer vanaf gegaan.

Ook bij het peuterbad was een glijbaan. Hij stoof naar boven toe, maar bovenaan bleek dat de glijbaan overdekt is en dus heel donker is. Paniek! Enorme paniek en dan ie ie heel erg sterk. Hij duwde me bijna van de trap om naar beneden te kunnen komen, maar er stonden uiteraard al kinderen te wachten achter ons. Gauw heb ik hem onder de arm gepakt en naar beneden gedragen, de smalle trap af. Spannende momenten dus. Ook veel verbaasde/vragende blikken naar ons, we trokken wel wat bekijks. Ergens snap ik dat ook wel, zo'n grote jongen met een zwemvest aan die ligt te spetteren in het babybad. En een moeder die overal bij staat, klaar om in te grijpen omdat ik bang ben die ie in zijn lompigheid de kleintjes aan de kant beukt. Waar de andere ouders van de peuters aan de kant van het bad zitten en de kinderen hun gang laten gaan. Ach. L. vond het ontzettend leuk, dat is het voornaamste. Ik ga niet meer wakker liggen van wat anderen wel niet zouden kunnen denken van ons besloot ik. En omdat ik m'n handen vol had aan L. had ik ook niet echt veel tijd om er bij stil te staan, haha. Scheelt ook flink.

Dat we naar huis gingen was natuurlijk echt niet tof, maar hij kalmeerde toen ik vertelde dat hij mocht kiezen wat we gingen eten. "Patatjes! Jij mag dat ook hoor mama, geen sla eten hè". Hij kan ook onbedoeld zó grappig uit de hoek komen, de schat.

's Avonds was het de bedoeling dat hij bij mij ging slapen vond ie, want "papa is werken!", hij zag zijn kans schoon, het bed was vrij want W. had koopavond. Bijzonder verzoek, hij heeft eigenlijk nooit eerder daarom gevraagd of dat gedaan. De enige keer dat ie in ons bed geslapen heeft was de nacht dat ik bevallen ben van R. en in het ziekenhuis overnachtte.
Misschien moet ik maar eens een keer een nachtje met hem ergens naartoe gaan.  Sinds R. is geboren (die is nu 4,5 jaar) ben ik niet meer een dag alleen geweest met L., deze mamadag heeft ons allebei erg goed gedaan. Ik hoop dat er nog velen zullen volgen.

Reacties