Depressie: Perfectionisme



Perfectionisme. Zo zinloos, ook is het vooral een drang naar controle in mijn geval. De lat zo hoog leggen voor mijzelf, ik heb alleen mijzelf ermee.
Maar elke dag opnieuw moet ik aan mijzelf bewijzen dat ik het wel waard ben om te leven, dat ik mag bestaan.


Continu heb ik gedachten die niet weg te drukken zijn. Het mij zó waardeloos voelen, een last voor de maatschappij, het is naar, verscheurend en zwaar vermoeiend ook.
Het verstomd pas wanneer ik 1. heb gesport, 2. een blog heb geschreven, 3. een project heb (af)gemaakt (behangen muur, tafel maken, recept bedenken). Wanneer ik voor mijn gevoel mijn steentje heb bijgedragen. Elke dag opnieuw word ik wakker met die onrust.

Het is pas sinds een week dat het besef kwam dat die onrust is omdat ik mij moet bewijzen aan mijzelf, dat mijn bestaan gerechtvaardigd is.
Ik werk niet, ik ben tijdelijk afgekeurd, ik heb een depressie die al erg lang duurt; mijn jongste zoon kent mij niet anders dan met een depressie, dat is toch verschrikkelijk! Voor mijn kind met beperkingen hebben we hulp nodig in de vorm van een indicatie, mijn vriend trekt het ook niet allemaal meer heel erg goed; mijn bestaan voelt als een belasting, daarom is de stem zo hardnekkig aanwezig.

Vroeger geloofde ik dat als je maar hard genoeg werkte, genoeg je best deed, je wel zou krijgen wat je zou willen. Dan word je gezien en krijg je erkenning. Door hard werken had ik een redelijk goed betalende baan, konden we een huis kopen en lekker leven. Alleen ben ik zó lang mijn eigen grenzen over gegaan dat ik geknakt ben.

Ik kom maar niet los uit het patroon van presteren, ik weet dat pas wanneer ik dat los kan laten ik verder kan komen met mijn herstel. Ik moet uit de patronen stappen die mij voorheen bescherming boden, (de illusie van) controle gaven en loslaten.
Niet meer wegrennen, letterlijk, zo hard totdat het pijn doet.
Niet meer elke dag een fles wijn omdat dat zo lekker de onrust in mijn hoofd dempt.
Niet meer mijzelf volstoppen met eten, totdat het pijn doet, maar een pijn waar ik zelf verantwoordelijk voor ben en zelf de controle over heb, dus dat is veilig.
Niet meer bergen cafeïne, de lichamelijke en geestelijke onrust die het geeft maakt dat ik me nog vreselijker voel.


Loslaten, het klinkt zo makkelijk maar het is het moeilijkste wat er is. De gedachten durven toelaten, niet wegrennen ervoor. Ik ben bang dat als ik er eenmaal aan toegeef, ik er verzwolgen door zal worden en er niet meer uit kom.
Ik drink geen alcohol meer, matig met cafeïne (niet na de middag meer drinken), probeer zo gezond mogelijk te eten, zorg dat ik elke dag beweeg (ook wandelen is goed en is leuk om samen met vriendlief te doen of met jongste mee in de wandelwagen) en heb breien weer opgepakt om 's avonds te doen als de kinderen op bed liggen.

Heerlijk ontspannend is dat: Kop kruidenthee, boeiende documentaire en met restjes wol een kleurige sjaal breien voor mijzelf. M'n jongste heeft een deken besteld bij me, een volgend project ligt dus al te wachten. 
Ontspannen, de belangrijkste stap naar herstel. Met de hulp van mijn omgeving lukt het steeds beter. 
Een dagje naar de sauna, lunchen met m'n oma, m'n jongste die af en toe logeert bij mijn ouders, thee drinken met vriendinnen; ik knap daar erg van op 💓

Reacties