Wanneer ben je genezen van een depressie? Dat is lastig te zeggen, maar een goede maatstaf is dat wanneer je een tegenslag hebt, je hiermee om kunt gaan zegt m'n therapeut. Dat het je lukt om te kijken naar de positieve dingen. dat wat wel goed gaat en een tegenslag je niet uit het veld slaat.
Zover ben ik nog niet.
W. gaat wekelijks naar zijn moeder toe met de kinderen. Dat snap ik helemaal, daar sta ik ook zeker achter, maar ik kan er nog steeds niet goed mee omgaan. Ik voel me verschrikkelijk eenzaam, in de steek gelaten en heb echt het gevoel dat ik er niet toe doe. Alles gaat door als vanouds, alleen hoor ik er niet meer bij.
Maar daar heb je toch zelf voor gekozen, door de keuze om je niet meer stil te houden en de confrontatie aan te gaan vorig jaar met je schoonmoeder? Ja, klopt helemaal. Op slechte dagen denk ik dat het stom van me was dat te doen, had ik het niet beter gewoon kunnen blijven slikken en doen alsof er niets aan de hand is, gewoon doorgaan als altijd?
Maar ik kan dat niet meer. Ik kan me niet meer stilhouden, ik kan het niet meer allemaal slikken, dat voelt als verraad aan mijzelf. 28 jaar opkroppen heeft als resultaat gehad dat ik grandioos ingestort ben, het heeft me veranderd. Het patroon van altijd maar pleasen kan ik niet meer volhouden.
Enkele weken geleden is W. uit eten geweest met zijn hele familie. De kinderen hebben het erg naar hun zin gehad, R. vroeg de volgende dag al wanneer ze weer heen gingen.
Ik ben wekenlang van slag geweest. De gedachtes dringen zich aan mij op, als ik ze overdag uit de weg probeer te gaan wreekt het zich 's nachts met nare nachtmerries. Niet alleen mijn schoonmoeder speelt daarin een rol, maar ook mijn vader en zijn familie. De hoofdpersonen wisselen wel eens dus, maar eigenlijk komt het altijd op hetzelfde neer; ik ben machteloos en onzichtbaar.
Het spookt al een tijd rond in mijn hoofd dat het haast wel mijn eigen schuld moet zijn, zoek ik dat soort mensen niet gewoon op? Hoe kan het dat keer op keer ik in hetzelfde patroon terecht kom? Dat ik steeds weer in de steek gelaten word?
Mijn vader heeft echt benoemd dat ik de moeite niet waard was.
Op elke school waar ik gezeten heb ben ik gepest, hoorde ik er niet bij.
De tweede man van mijn moeder die toch 10 jaar mijn stiefvader is geweest besta ik ook niet meer voor, het initiatief tot contact kwam alleen van mijn kant na de scheiding, hij had er geen behoefte aan.
De familie van mijn vader maak ik geen onderdeel meer van uit, ook daar is het eenrichtingsverkeer. Vriendschappen waar ik heel veel ik stak bleken toen het er op aan kwam eigenlijk alleen van mijn initiatief uit te gaan.
Het totale gebrek aan steun op mijn werk en de oorverdovende afwezigheid van m'n collega's toen ik ziek werd kwam hard aan en nu dan dit gebeuren met mijn schoonmoeder.
Ik heb het gevoel dat ik erg makkelijk vervangbaar ben, uit te gummen ben uit iemands leven. Het is allemaal tijdelijk, er komt een moment dat ze me zat zijn en verder gaan.
Ik weet dat ik het niet zelf op zoek, de omstandigheden waren zo dat dit gebeurd is, niet omdat ik dat nou op zoek, toch is het onmogelijk niet de schuld bij mijzelf te zoeken. Een relatie met iemand opbouwen vind ik heel erg moeilijk, het idee dat alles maar tijdelijk is kan ik moeilijk van me afschudden. Logisch gezien mijn geschiedenis, maar niet gezond. W. kan nog zo vaak zeggen dat ik mooi, lief en de moeite waard ben, ik kan mezelf nog steeds niet aankijken in de spiegel. Ik zie een monster, niet het lieflijke wezen dat hij beschrijft.
Nu ik kinderen heb snap ik pas wat onvoorwaardelijke liefde inhoudt. Dat maakt dat ik nog minder snap van de keuze die mijn vader maakte op mijn dertiende, ik ben sindsdien alleen maar kwader. Hoe kun je je kind in de steek laten? Hoe. Kun. Je. Er is iets mis met hem, niet met mij.
Vaak tref ik dus mensen die alleen nemen en niet geven. Je moet altijd moeite doen in het contact met die mensen, je woorden zorgvuldig afwegen en het kost je vreselijk veel energie. Ik heb enkele vriendinnen bij wie dat gelukkig niet zo gaat en het gelijkwaardig is. Bij wie, wanneer ik ze 3 maanden niet spreek, dat helemaal niet erg is en we gewoon verder gaan waar we de laatste keer gebleven waren. Contacten waar je energie van krijgt, in plaats van dat het energie kost.
Bijzonder dat ik sinds enkele maanden weer contact heb met iemand die ik al heel lang ken. Onze levenspaden kruizen elkaar af en toe, nu is dat weer het geval. We kunnen goed praten over van alles en nog wat, het contact met haar geeft energie in plaats dat dat het kost. Fijn, verfrissend, precies wat ik nodig heb, toch zit ik nog vaak vast in mijn oude patroon.
Ze stuurde me een uitnodiging voor haar verjaardag. Mijn eerste reactie was dat ze vast een fout had gemaakt en het naar de verkeerde had gestuurd, ze kon mij toch niet bedoeld hebben? Ik schrok van mijn eigen gedachte, maar kon het niet stopzetten. Vind ik mijzelf dan zó minderwaardig, zó de moeite niet waard? Ik wil mijzelf dan wel bij de schouders pakken en door elkaar schudden, doe normaal, maar het is zo hardnekkig, niet aan te ontkomen.
Gaat dit ooit nog goed komen? Zal ik ooit in de spiegel kunnen kijken en kunnen zeggen: "Jij bent goed genoeg."? Ik moet, voor mijn kinderen. Als mijn zelfverachting hun voorbeeld is ontneem ik een stuk van hun geluk en zullen ze zeker iets er van overnemen. Hoe leer je van jezelf te houden?
Reacties