Depressie: Geluk komt uit een potje


Steeds vaker lees ik dat men het slikken van antidepressiva maar onzin vindt, het wordt véél te snel voorgeschreven, mensen grijpen meteen naar een pilletje zonder actief naar een alternatief te zoeken, enzovoort. Zoals men dat ook zo hard roept over kinderen met ADHD die medicatie slikken. "Tegenwoordig heeft iedereen wel wat", "Ouders voeden niet meer op tegenwoordig" of "Ouders zijn gemakzuchtig".

Vaak lukt het me wel om het naast me neer te leggen, niet altijd. Dat is met name het geval wanneer het mensen zijn die dichtbij je staan die zoiets zeggen of wanneer het iemand is met aanzien, zoals een bekende psychiater die nu veel in de media verschijnt met zijn boek over dit onderwerp.


De algemene norm lijkt te zijn dat je geen medicatie meer mag slikken. Het is een zwaktebod, er zijn genoeg alternatieven. Je moet je levensstijl veranderen, dat lukt je niet met een pilletje.
Waarom voel ik me zo ontzettend aangesproken en twijfel ik door deze uitspraken zo aan mijn eigen beoordelingsvermogen?

Het alternatief voor het slikken van medicatie is gezond eten. Check, alle suikers zijn geschrapt, ik eet alleen maar maaltijden gemaakt van verse producten, zonder overbodige toevoegingen. Vlees schrap ik ook zoveel mogelijk van mijn menu, evenals koolhydraten. Frisdrank drink ik al tijden niet meer, alleen water, thee en koffie. En af en toe wijn natuurlijk.
Maar de suïcidale gedachtes bleven.

Hardlopen, dat is dé oplossing! Ik deed en doe het nog steeds regelmatig, ik ben er een tijdje flink in doorgeslagen, mijn dag kon pas beginnen wanneer ik 10 km had gerend en alles wat ik deed plande ik rond mijn dagelijkse hardloopronde, als het een keer niet kon kreeg ik een paniekaanval, het ging echt te ver en beheerste mijn dagelijks leven.
Inmiddels loop ik zo'n 4 keer per week hard, omdat ik me er nog steeds beter door en bij voel, maar het geluksgevoel blijft vaak een half uur tot een uur hangen.
En nog steeds was ik suïcidaal.

Veel slapen helpt! Maar dan moet het wel lukken. Inmiddels slik ik dagelijks 6 mg melatonine, maar het heeft geen effect meer. Slapen blijft een issue, ik ben bang om te gaan slapen omdat ik veel droom. Veel over vroeger, dat zal wel ergens goed voor zijn, het verwerken van alles, maar ook echte nachtmerries, afgelopen nacht droomde ik bijvoorbeeld dat L. uit huis werd geplaatst. Combinatie van mijn werk en mijn angsten/zorgen rondom de toekomst voor L.

Pas door de medicatie en de combinatie met de psychotherapie wat ik wekelijks heb gaan de scherpe kantjes er langzaamaan af en zie ik steeds vaker in dat de wereld leuker is met mij erin, dat ik er wel toe doe, dat ik toch een verschil kan maken.


Er zitten behoorlijk wat nadelen aan de medicatie die ik slik:
  1. gewichtstoename, ik ben nog steeds 10 kilo te zwaar en krijg het er maar niet af
  2. slapeloosheid
  3. vlakheid, naast de dalen zijn de pieken ook minder
  4. libidokiller
  5. combineert niet goed met alcohol, na 1 glas sta ik al bijna op de kop.
Ik denk er vaak aan om ermee te stoppen, met name omdat ik mijn gewicht echt wel een issue vind, maar het is niet verstandig. De algemene richtlijn is om te stoppen wanneer je je een half jaar lang stabiel voelt, ik voel me nog geen halve minuut stabiel, haha.

Ik ben laatst een dag vergeten mijn medicatie te nemen, natuurlijk was dat een dag dat we op pad waren en ik niet de mogelijkheid had om het alsnog in te nemen.
Het was alsof er een kraan werd opengezet, de tranen bleven maar stromen. Niet iets wat ik nu aan kan dus, het stoppen, dat is me wel duidelijk geworden.

Ik was in de veronderstelling dat antidepressiva pas werden voorgeschreven bij een ernstige depressie, dat is waarom ik me eerder toch niet zo aangevallen voelde op mijn medicijngebruik, en dat het ook alleen maar werkt bij iemand met een zware depressie, mijn conclusie was dan ook dat dokters dit toch niet zomaar voorschrijven aan iemand die het niet nodig heeft.

Maar door de bezuinigingen in de zorg is de wachtlijst voordat je kunt starten met therapie vaak lang en duurt het maanden voordat je kunt beginnen en dus worden er sneller antidepressiva voorgeschreven door huisartsen, om deze periode van wachten op hulp te kunnen overbruggen. 
Ik meende ook dat psychiaters antidepressiva voorschrijven en niet huisartsen, dat was bij mij wel het geval, ik ben doorverwezen naar een psychiater door mijn huisarts. 

Waarom maak ik me zo druk om wat anderen van mij vinden? De oorzaak hiervan weet ik inmiddels wel, ik zou willen dat het me minder zou beïnvloeden. Tsja. Een mooi voornemen, een mens moet doelen hebben toch? 

Reacties