Mijn depressie #10: EMDR


Vorige week heb ik de derde sessie van de EMDR therapie gehad. Ik doe dat nu wekelijks, donderdag a.s. is de vierde sessie gepland. Wat dat is, EMDR?

https://nl.wikipedia.org/wiki/Eye_movement_desensitization_and_reprocessing
Eye movement desensitization and reprocessing (afgekort EMDR) is een therapeutische behandelmethode die met name toegepast wordt bij mensen met een posttraumatische stressstoornis (PTSS). Deze therapie is ontwikkeld door Francine Shapiro en bestaat sinds eind jaren 80.
Een essentieel element is het telkens wisselen van de aandacht van links naar rechts met oogbewegingen (de therapeut gaat met zijn of haar vingers zo'n 25 cm voor het gezicht van de cliënt heen en weer). Soms worden ook links-rechtsgeluiden via een koptelefoon toegepast of links-rechtsaanrakingen op de knieën ('tappen').
EMDR wordt vaak toegepast om de vastgelopen verwerking van traumatische ervaringen weer op gang te helpen.

Ik ben begonnen met de EMDR. Het werd me al aangeraden door de klinisch neuropsycholoog, bij wie ik in april een psychodiagnostisch onderzoek heb gehad, de bedrijfsarts en de verzekeringsarts van het UWV. Ik was eerst wat terughoudend, het is heel lastig je voor te stellen wat het is als je het niet hebt meegemaakt, EMDR.

Mijn therapeut raadde mij ook aan om eerst te zorgen dat ik wat stabieler was, omdat EMDR heftig kan zijn. Plus het is ook belangrijk dat ik leer praten over wat er niet goed gaat, in plaats van ervoor weg te rennen (soms letterlijk, haha) en het weg te stoppen.

Maar ik had de laatste maanden het gevoel dat ik vast zat en niet verder kwam met mijn herstel, maar dat kan ook komen omdat er steeds weer iets bij kwam natuurlijk. Het is helaas niet zo dat wanneer het één is opgelost er dan niets anders voor terug komt. 

Ik had nachtmerries, deze werden steeds heftiger en ik meende ook dat ik overal mensen zag die er niet waren wat weer zorgde voor paniekaanvallen en extreme stress.

Het omslagpunt kwam toen bij de yogalessen tijdens de meditatie ik ook paniekaanvallen kreeg omdat bepaalde personen ineens opdoken in mijn hoofd. Het mediteert niet lekker wanneer ineens je schoonmoeder in je hoofd opduikt en je vernedert. 

Hoe het nou is, EMDR? 
Als een trip naar de hel.
Leuker kan ik het niet maken, zo beleef ik het.

Ik ben na de eerste sessie 3 dagen lichamelijk ziek geweest: Overgeven, buikloop en extreme vermoeidheid. Gesloopt, letterlijk. Ik heb heel veel geslapen, heel veel gehuild en ben dagenlang enorm labiel. Tijdens die drie dagen dacht ik echt dat ik een verkeerde keuze gemaakt had, ik wenste dat ik het kon terugdraaien, zo verschrikkelijk. Die put waar ik in kwam; de wereld was weer inktzwart.
Na 3 dagen klaarde de lucht een beetje op, werd ik weer wat meer mijzelf en voelde ik me weer wat minder labiel.

De tweede keer was ik weer erg labiel, ook weer drie dagen van de kaart, maar niet meer lichamelijk ziek ervan. Wel was er ook weer die vermoeidheid, het is echt slopend, zo'n sessie.

Wat je moet doen tijdens zo'n sessie is je een nare gebeurtenis voor de geest halen (die echt heeft plaats gevonden) waarbij, wanneer je er aan denkt, je meteen stress voelt, wat je de adem doet stokken zeg maar.
Die situatie loop je dan door, je beschrijft wat je je herinnert. Je herbeleeft het dus weer. Dan zet je het beeld stil en maak je in gedachten een foto van jouzelf in die situatie en laat je los. 
Ik heb een hoofdtelefoon op en hoor afwisselend links en rechts klikjes (het kan ook zijn dat je een vinger moet volgen of dat de therapeut links en rechts op je been tikt).

Er komt van alles in mij op, dat mag ook. Je mag niet sturen, tenzij je de "foto" moet terughalen. Elke minuut vraagt de therapeut waar je aan denkt, soms zijn het herinneringen die boven komen, soms ook heel idiote dingen als een blauwe driehoek.
Als je dan weer teruggaat naar de foto, moet je dit een cijfer geven; hoe pijnlijk is het om hier bij stil te staan op de schaal van 1 tot 10? De eerste sessie begon ik op 10 en eindigde ik op 8, de tweede sessie ben ik zover gekomen dat ik het beeld niet goed meer kon terughalen. De derde sessie kon ik in 1 sessie een (traumatische) gebeurtenis behandelen.

Desensitisatie: Het systematisch ongevoelig maken. Het werkt wel. Ik ben veerkrachtiger, ik denk vriendelijker over mijzelf.
Of het nu komt door de EMDR, ik visoliecapsules slik, ik zelfcompassie heb ontdekt, ik veel steun krijg van mijn familie en vrienden, de druk vanuit werk/UVW weg is, de zorg voor L. nu goed loopt, ik geen toxische mensen meer in mijn leven heb; ik weet niet wat het verschil maakte, maar de lucht lijkt weer wat blauwer te zijn.

Het heeft wel als resultaat dat ik nog steeds elke yogales in tranen ben met de afsluitende meditatie, maar dat is omdat er best wel wat overeenkomsten zijn tussen de EMDR en mediteren. Je moet loslaten, blokkades worden opgeheven.

Maar huilen is goed, van huilen word je een mooier mens zei m'n yogalerares me. De schaamte voor m'n tranen durf ik overheen te stappen omdat het gewoon mag. Dat maakt dat er ook niet een drempel komt om weer naar yoga te gaan, ik mag mijzelf zijn daar en dat is heel erg waardevol.

Als ik iets kan leren van mijn zoon met ASS is dat gewoon zijn voldoende is. Je hoeft niet de beste, mooiste, leukste, knapste, slankste, rijkste te zijn. Als je jezelf bent is dat goed genoeg.

En zelfcompassie. Wees voor jezelf net zo aardig als je voor je beste vriendin bent. 
Ik brand mijzelf altijd tot de grond af in mijn hoofd, wanneer iets niet lukt of gaat zoals ik bedacht had. Of ik het nou zelf ben, of m'n vader, m'n schoonmoeder, een oud-collega, de pestkoppen van vroeger, altijd heb ik een negatieve stem in mijn hoofd die mij vertelt hoe waardeloos ik ben.
Deze stem zal nooit weg gaan, wel kan ik er wat minder naar luisteren en me er minder door laten beïnvloeden. 


Ik begin er voorzichtig in te geloven dat er wel een licht is aan het eind van de tunnel.


Reacties